به بهانه درگذشت بانوی باوقار سینمای ایران پروانه معصومه

روزگاری نه چندان دور،در همین حوالی خبری از دو قطبی های کاذب سلبریتی حکومتی یا غیر حکومتی نبود ، بیشتر هنرمندان در خدمت رشد و توسعه فرهنگی جامعه قرار داشتند و تنها دسته بندی واقعی، سینمای ایران ، سینمای آمریکا بود.حیات هنری بسیاری از هنرمندان قبل از انقلاب مدیون جمله راهگشای حضرت روح الله (ره) در بهشت زهرا (س) بود که فرمودند:« ما با سینما مخالف نیستیم، با فحشا مخالفیم».اما این تازه ابتدای ماجراست ، بسیاری از هنرمندان جایگاه خود را متزلزل دیده و در برزخ بودن یا نبودن ،حیران و سرگشته بدنبال مأمنی امن برای ایفای نقش فرهنگی و هنری خود بودند و چه حامی مطمئن تر از قانون می توان یافت.در این میان حضور برخی از مدیران و تصمیم سازان در ایجاد فضای امن قانون مندی پررنگ تر از دیگران است.سید عزت الله ضرغامی در میانه دهه هفتاد در معاونت سینمایی به ایجاد قوانین منظم و جامع پرداخت و قانون مداری را کاملا در راستای حمایت از آحاد جامعه هنری می دانست لذا در چارچوب مقررات تعریف شده با برقراری ارتباط صمیمی با شخصیت های فرهنگی کشور بسرعت فاصله بین بدنه نظام با هنرمندان را در عالی ترین سطح کاهش داد ، این روند حتی در دوران ریاست صداوسیما هم ادامه یافت.به جرات می توان گفت در هیچ زمانی به اندازه دوران مدیریت ضرغامی ارتباط سلبریتی ها با نظام و بدنه حکمرانی گرم و صمیمی نبوده است ،حضور شخصیت های تأثیرگذار رسانه ای از سکوهای نفتی تا مناطق جنگی ، سمینارها ، جشنواره ها و مناسبت های مختلف نشان دهنده عمق و اعتقاد بزرگان عرصه هنر به تلاش و تصمیم های صادقانه برخی مسئولین برای حل مسائل در ابعاد مختلف بود.به مرور و با گذشت زمان و تغییرات مدیریتی دیگر دغدغه ای برای حفظ ارتباط موثر با هنرمندان نبود ، ماه عسل به سر رسید!حالا دیگر خبری از دیدارهای شاخص و گفتگوهای صریح و دلسوزانه نیست و شاید همین بی توجهی ها فاصله را به شکاف رساند. شکافی که پر کردن آن به سادگی نیست و جامعه فرهنگی را به جامعه امنیتی و سیاست زده مبدل ساخت، لکن تبعات این سهل انگاری، دامان چهره های هنری ،وطن پرست و ملی گرا را آلوده به انواع تهمت و افترا کرد و حتی در زمان مرگ هم رهایشان نکرد.

به قلم رامین اشتیاقی